nano'nun dramhanesi

Anne ve babası tarafından ufak yaşta terk edilen Rudolf yetimhanede büyümüştür. Artık 17 yaşında bir delikanlı olan genç, Noel'de elinde bir demet çiçekle annesini görmeye gelir… Geldiği yıkık dökük binada annesinin yeni ailesi ve yönetmen Viktor'dan başka kalan yoktur. Yönetmen oyuncu seçmeleri ve film çekimi için dairenin birini annesinden kiralamıştır. Yönetmen çekeceği film için başrol oyuncusu olarak profesyonel olmayan birini aramaktadır. Rudolf annesini evde bulamayınca, şans eseri yapılan oyuncu seçmelerine katılır ve yönetmen onu çok beğenir. Başrol oyuncusunu bulduğunu düşünen yönetmen, delikanlı da garip bir hal olduğunu görmek istemez. Rudolf çekimi bırakıp gitmek ister ama Viktor üsteler ve bir deneme çekimi daha yapmasını ister. Rudolf’un eline bir kamera tutuşturur; genç kız Tunde ile oğlanı yan odaya gönderir. Çekimi onun yapmasını ister. Çekim sırasında hiç beklenmedik bir olay yaşanır ve deneme çekimi tam bir felaketle sonuçlanır. Rudolf kayıplara karışır….

Latif bir inşaatta ayak işlerini yapan, aklı havada genç bir delikanlıdır. Afgan işçi Necef inşaatta çalışırken kaza geçirir ve ayağını kırar. Bunun üzerine yaşlı Afgan Sultan, ustabaşından Necef’in oğlu Rahmet'i işe almasını ister. Karısı bir yıl önce vefat eden Necef’in bakması gereken beş çocuğu olduğunu öğrenen ustabaşı Rahmet’i işe almayı kabul eder. Ve Latif’in yaptığı işi ona verir. Çay ve yemek yapıp, alışveriş işlerine bakacaktır. Latif kolay işini Rahmet’e kaptırınca onu bir rakip-düşman gibi görmeye başlar. Fakat bir gün şans eseri bu nazik oğlanın bir kız olduğunu öğrenir. Rahmet aslında Baran'dır. Latif, aynada saçlarını tarayan genç kızı görünce Baran’a âşık olur ve kini tutkuya dönüşür. Resmi görevlilerin ani bir baskını sonucu Afganlı tüm kaçak işçilerin inşaattaki işine son verilince, Baran’a sevdalı Latif genç kızın köyüne gitmeyi aklına koyar…
Latif’in âşkı öyle saf ve temizdir ki, hiçbir beklentisi olmadan, yürekten âşık olur genç kıza. Filmde Baran ve Latif tek kelime etmezler, göz göze bile gelmezler. Aralarında ufacık bir temas bile olmaz. Ama filmi izlerken Latif'in sevdasını yüreğimizde hissederiz.

Baran film boyunca tek bir kelime konuşmaz.Yönetmen Majidi, Baran’ın konuşmamasıyla ilgili sorulan bir soruya şöyle cevap vermiş: “Baran, kendini ifade edemeyen Afganistan’ı simgeliyor. Afganlar konuşamıyor.” 

Uzakdoğunun bu tip film afişleriyle aram pek olmasa da filmin afişindeki şemsiyeyi ve kızın yüzündeki mutsuz-şaşkın ifadeyi sevdiğim için filmi izledim. Hayaletli bir aşk hikâyesi olduğunu bilseydim, afişi beğenmesem de kesin izlerdim.

In-ho Hwang’ın ilk yönetmenlik deneyimi olmasına rağmen, çok başarılı. Senaristliğini de yönetmen üstlenmiş, bunun da etkisi olumlu yönde filme yansımış. Farklı bir öykü anlatan film samimi ve güzel kurgusuyla, özellikle başroldeki bayan oyuncu Ye-jin Son’un başarılı oyunculuğuyla izlenmeyi hak ediyor. Erkek başrol oyuncusuna gelirsek, Min-ki Lee’yi ilk kez izledim. Sanırım fazla film deneyimi yok. Alıştığımız Koreli erkek oyunculara pek benzemeyen aktör, doğal ve samimi oyunculuğuyla gayet başarılı. Ayrıca kıyafetlerini de beğendiğimi eklemek isterim.
Yeo Ri’nin yalnız ve mutsuz olduğunu kendine itiraf etmesi, iki arkadaşıyla yaptığı telefon görüşmeleri, oyuncağıyla öpüşme pratiği yapışı, sarhoşken yaptığı çılgınca hobisi, salonundaki çadırın içinde uyuması... hepsi çok hoştu.

“Chilling Romance” Korelilere özgü samimi bir aşk öyküsünü anlatıyor, aynı zamanda Yeo Ri’nin öyküsünü de…Hangisi daha iyi derseniz, iki öyküde öyle güzel kurgulanmış ki ayırmak istemiyorum. Keyif alarak izlediğim filmde, bazı sahnelerde hüzünlendim, güldüm; bazı sahnelerde de çok gerildim. Daha önce yazdığım gibi, hayaletli sahneler çok başarılı. Keşke bazı Uzakdoğu korku filmleri bu filmden örnek alsa… 

Yamaç paraşütü yaparken geçirdiği kaza sonucu boynundan aşağısı felç olan bir adam ile hapishaneden yeni çıkmış Senegalli siyahi genç bir göçmenin dostluğunu anlatan film gerçek hayatta yaşanmış bir dostluğu aktarıyor. Genç göçmen Driss ile Philippe'in şans eseri hayatları kesişir. Philippe çok zengindir, bir sürü çalışanıyla birlikte büyük bir malikânede yaşamaktadır. Evine işsizlik parası alabilmek için elindeki belgeye imzalatmaya gelen Driss’in dürüstlüğü ve doğallığından etkilenen, diplomalı hasta bakıcılardan sıkılan zengin adam radikal bir karar verir. Ertesi gün belgeyi alması için gelmesini söylediği Driss’i hasta bakıcı olarak işe alır ve genç Senegalli ile 24 saat aynı evde yaşamaya başlarlar.
Kültür ve sınıf farklılığının, ötekileştirmenin diyalogla-dostlukla ortadan kalkabileceğini gösteren film, gelir dağılımındaki adaletsizliği, banliyöde yaşayan insanları, yaşadıkları zor şartları da gözler önüne seriyor. İnsanların birbirlerine hoşgörüyle, anlayışla davranmasının nelere kâdir olduğunu da...

Film İspanya'da yapılan domates festivaliyle açılış yapar. Her yer kıpkırmızıdır. Domateslere bulanmış  Eva Khatchadourian (Tilda Swinton)  kalabalığın ortasında kollarını açmış, mutlu bir yüz ifadesiyle gülümsüyor... Hemen ardından Eva dağınık, köhne bir odada uyanır ve geçmişiyle bugünü arasındaki yaşananlara parça parça şahit olmaya başlarız.
Filmin feminst bir yanı olduğu da yadsınamaz. Kadın olmayı, anne olmayı yaşananlardan sorumlu olmak olarak algılayan toplum ve erkek zihniyetini de eleştiriyor bir anlamda. Kevin’ın öldürdüğü çocukların aileleri Eva’yı her gördüklerinde ona işkence ediyor, suçlu olarak anneyi görüyorlar. Yönetmen Eva’nın evinin duvarlarında-camlarındaki boyaları temizlediği sahneleri özellikle uzun tutarak izleyenin rahatsız olmasını istiyor gibi… Birinin yapılandan sorumlu olması, ortalığı temizlemesi gerekiyor ve genellikle her toplumda bu nedense kadınlar oluyor. Modern sayılan Amerikan toplumu bile yaşanan vahşetin sorumlusu olarak kadını suçluyor. Eva kocasına oğluyla ilgili endişelerinden-korkularından bahsettiğinde; adam kadını ciddiye almıyor. Karısını çok seven erkek bile karısına güvenmek yerine, oğlunun tarafında yer alıyor. Anne olmanın ne kadar zor ve meşakketli bir şey olduğunu samimi ve gerçekçi bir şekilde aktaran film, anne olmanın toplumsal boyutunu da inceliyor.

Arjantin’in başkenti Buenos Aires’de geçen film, çarpık kentleşmenin ve gelişen teknolojinin insanların hayatını nasıl etkilediğini ve yalnız-asosyal bireyler haline
nasıl dönüştürdüğünü anlatıyor. Dramın yanı sıra hoş bir romantik komedi filmi olan “Yan Duvarlar” Mariana ve Martin’in hikâyesiyle buluşturuyor bizleri…